Μια φορά και έναν καιρό , σ’ έναν
τόπο κοντινό ίσως και σε τούτον ’δω τον τόπο, παραμονές Χριστουγέννων ανάμεσα
στο Μικρό Τυμπανιστή και την Άγια Νύχτα, ανάμεσα σε χρυσά λαμπιόνια και δέντρα στις
πλατείες στολισμένα, ανάμεσα σε αμέτρητους κοκκινοφορεμένους , χοχολάλητους γενειοφόρους
και δώρα με χρυσοκόκκινο περιτύλιγμα βγήκαν και κάποιοι άνθρωποι με φανάρια στα
χέρια.
Έψαχναν, λέει, τα Χριστούγεννα.
Τα είχαν χάσει. Κάπου εκεί ανάμεσα στο χρυσοκόκκινο χαμό και τα τραγούδια. Έβαλαν
μέχρι κι αγγελίες με γράμματα μεγάλα , κεφαλαία.
ΕΧΑΘΗΚΑΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
Ως και στο Red Alert πρέπει
να πήγαν. Έδωσαν την ταυτότητα . Ύψος , κιλά, χαρακτηριστικά προσώπου. Πότε τα
είδαν τελευταία φορά και τι φορούσαν.
Εκεί ακριβώς το πρόβλημα. Μεγάλο.
Στον καθένα τους χάθηκαν άλλη στιγμή και μ’ άλλα ρούχα. Αλλιώς το πρόσωπο, άλλο
το ύψος κι άλλα τα κιλά. Το μόνο κοινό η ζέστα της καρδιάς. Μα ετούτο πώς το
βάζεις στο χαρτί και πώς σε λέξεις;
Η αλήθεια ήταν πως έψαχναν
παντού. Σπιθαμή δεν άφησαν . Μα όπου κι αν ρωτούσαν τα Χριστούγεννα που οι
άλλοι είχαν δει δεν τους αρκούσαν. Δεν ήταν τα δικά τους. Τέλος. Τα δικά τους είχαν
χαθεί καιρό.
Εκάθησαν λοιπόν να
ξαποστάσουν. Όχι όλοι μαζί. Δεν είχαν βγει μαζί στο δρόμο. Μόνος του έψαχνε ο
καθένας. Μα όλοι ήταν σίγουροι πως τα Χριστούγεννα είχαν χαθεί. Κι έτσι
ανήμποροι και μόνοι πήραν το δρόμο για το σπίτι κι ούτε που κοίταξαν εκείνο το
μικρό το σγουρομάλλικο με τα σκισμένα ρούχα που είχε κολλήσει τη μυτούλα του
στο τζάμι κοντινού ζαχαροπλαστείου. Κι ούτε , αλήθεια, είδαν το άλλο μικρό που άφησε το χέρι των
γονιών του , πήρε την τσάντα με τα ψώνια, έβγαλε το κόκκινο παλτό που του
αγόρασε η νονά και άπλωσε τα χέρια να το ντύσει.
Δεν είδαν τίποτα. Είχε η ματιά
τους άραγε παγώσει; Μήπως γι’ αυτό δεν έβλεπαν πως τα Χριστούγεννα δεν χάνονται
ποτέ; Μήπως γι αυτό τα έψαχναν μονάχα τέτοιες μέρες; Μήπως απλώς δεν ήξεραν
αυτό που ξέρουν τα παιδιά;
Αλήθεια τα Χριστούγεννα ζουν πάντα
μέσα μας .
Όλο το χρόνο.
Μόνο που θέλουν ζεστασιά.
Κι ενίοτε η καρδιά παγώνει…
©Δέσποινα Αυγουστινάκη
