Ίσως

 

Σαν σταματήσουμε ν’ ανησυχούμε

για τη ζωή που θέλουμε
ίσως βρούμε τον χρόνο

να ζήσουμε

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

English Version

 

When we stop worrying

about the life we ​​want

maybe we will find the time

to live

 

© Despina Avgoustinaki

Λέξεις

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι

που το στόμα τους

ζέχνει

όπως και η ψυχή τους

Οι λέξεις κατηφορίζοντας

απ’ το κεφάλι προς τη γλώσσα τους

μαζεύουνε το πύον της ψυχής τους

κι ύστερα χύνονται παντού

Γεμίζουν τον αγέρα γύρω σου

κι αδυνατείς να αναπνεύσεις.

Και πρόσεξε

οι Λέξεις τούτες

στο στόμα άλλου

εμύριζαν

ανθάκια λεμονιάς

και ενίοτε ροδόνερο.

Μα τι παράξενο!
Ευθύς σαν μπουν στο στόμα τους

Αλλάζει η μορφή

Αλλάζει η ευωδιά τους

Φαντάσου πόσα στόματα

επέρασαν οι λέξεις μας

Φαντάσου πόσο πύον

Φαντάσου πόσο άλλαξαν

Φαντάσου!
Είναι άραγε τ’ ανθάκια λεμονιάς

ή το ροδόνερο αρκετά

να το ξεπλύνουν όλο;

Και αν δεν είναι

μήπως τελικά

θα χρειαστούμε

νέες λέξεις

για να γεμίσουμε τον κόσμο

ευωδία;

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

English Version

There are those people
whose mouths
reek
just like their souls.
Words,
sliding down
from head to tongue,
gather the pus of their spirit
and then spill everywhere.
They fill the air around you
and you can’t breathe.
And be careful—
those very Words
in someone else’s mouth
once smelled
like lemon blossoms,
sometimes even rosewater.
But how strange!
The moment they enter their mouths,
their form changes,
their fragrance shifts.
Just imagine
how many mouths
our words have passed through.
Imagine how much pus.
Imagine how much they’ve changed.
Just imagine!
Are lemon blossoms
or rosewater
enough
to wash it all away?
And if they aren’t,
perhaps in the end
we’ll need
new words
to fill the world
with fragrance.

© Despina Avgoustinaki

Μια μέρα - One day

 

Μια μέρα το πέπλο

θα πέσει

και θα δεις

όσα από πάντα γνώριζες.

Μια μέρα ο θόρυβος

θα σταματήσει

και θα ακούσεις

τη μουσική του σύμπαντος.

Μια μέρα η μυρωδιά

του αίματος

θα χαθεί

και θα γεμίσει

ευωδία η ψυχή σου.

Μια μέρα η πόρτα

θ’ ανοίξει

και θα βγεις

θα επιστρέψεις σπίτι.

Μα ως τα τότε

μείνε εδώ

κι απλά

ΠΟΛΕΜΑ.

Όχι με όπλα

με σπαθιά

Όχι τον άλλον
Πολέμα τον Έσω Εαυτόν

Το Εγώ

Το Θόρυβο στα μέσα σου
πολέμα.

Μια μέρα η πόρτα

θ’ ανοίξει

και θα βγεις

θα επιστρέψεις σπίτι.

Μα ως τα τότε

μείνε εδώ

κι απλά

ΠΟΛΕΜΑ.

 

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

 

 

English Version

One day the veil
will fall,
and you will see
what you have always known.
One day the noise
will just cease,
and you will hear
the music of the universe.
One day the scent
of blood
will vanish,
and your soul
will bloom in fragrance.
One day the door
will open,
and you ’ll step out
returning home.

Until that day,
stay put
and simply
FIGHT.
Not with weapons,
not with swords
not even one another
Fight the Inner Self.
The Ego.
The noise within
fight that.

One day the door
will open,
and you ’ll step out—
you will return home.
Until that day,
stay put
and simply
FIGHT.
© Despina Avgoustinaki

Η στιγμή της Μεγάλης Συγ-κίνησης

 

Η στιγμή που κατάλαβες

πως

είμαστε όλοι ενωμένοι

με εκείνες τις αόρατες κλωστές

ενός δικτύου

πέρα από τον χρόνο

πέρα από τον τόπο

πέρα από τη γλώσσα

πέρα από κάθε προγραμματισμό

πέρα από κάθε όριο

πέρα από κάθε πέρα.

Είναι εκείνη η στιγμή

της Μεγάλης Συγ-κίνησης

Εκείνη η μοναδική στιγμή

της κίνησης του Μαζί.

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

English Version

 

The moment you understood
that
we are all connected
by those invisible threads
of a network
beyond time
beyond place
beyond language
beyond every programming
beyond every limit
beyond every beyond.
It is that moment
of Great Moved-ness
That unique moment
of the motion of Together-ness.

 

 

© Despina Avgoustinaki