Άκου...

Άκου!
Δεν είναι η βροχή!
Είναι ο αέρας που ξαφνικά σηκώθηκε.

Και όμως μοιάζει τόσο με βροχή!

Σε ξεγελάει.

Εφόρεσε τους ήχους της.

Ντύθηκε τ ' άρωμά της.

Την πόρτα σου χτυπά.

Απ τ' ανοιχτό παράθυρο σου γνέφει.

Κι εσύ που για βροχή εδίψασες

ωσάν ξερό κλαράκι

ή σαν το στραγγισμένο χώμα...

έξω ορμάς να δροσιστείς...

Οποία αυταπάτη!

Ώσπου να οσμιστείς τη διαφορά

γιόμισες σκόνη και φύλλα πεθαμένα.



Δέσποινα Αυγουστινάκη