Σκέφτομαι
πως η ζωή συχνά σου στέλνει τα δώρα της λιγάκι καθυστερημένα. Σα να λειτουργεί
μ’ άλλο ρολόι η ζωή.
Έχεις
για παράδειγμα γιορτή και περιμένεις τα χρόνια τα πολλά και τα δώρα. Κι
έρχονται όλοι με τα χρόνια τα πολλά και
με μπαούλα δώρα μα η ζωή δε λέει να φανεί.
Και
μένεις εκεί στο τέλος της γιορτής καθισμένος πάνω στο χαλί με τα σκισμένα τα
χαρτιά μπροστά σου απ’ τα πακέτα. Και τα κοιτάς καλά κι αναρωτιέσαι πότε θα
πάρεις εσύ εκείνο το δώρο που χρόνια σου χρωστά η ζωή μα ποτέ δεν έχεις πάρει.
Πάει
άλλη μια γιορτή χωρίς το δώρο της ζωής σκέφτεσαι και τα μάτια σου για το άδικο
του πράγματος βουρκώνουν.
Περνούν
οι μέρες ,ίσως και τα χρόνια , έχεις ξεχάσει τη γιορτή μα και το δώρο της ζωής
. Κι αυτό το ‘χεις ξεχάσει.
Ξυπνάς
λοιπόν ένα πρωί. Το βλέπεις εκεί στη μέση στο σαλόνι. Μ’ ένα χαρτί στο
κατακόκκινο .Με μια φαρδιά χρυσαφί κορδέλα.
Τότε
γιατί στέκεις ακίνητος; Γιατί δεν τρέχεις να σκίσεις το χαρτί , να λύσεις την
κορδέλα;
Τι
είναι αυτό που σε σταματά; Τι τα πόδια αλυσοδένει; Τι είναι αυτό που σε κάνει
απλά να το κοιτάς από μακριά λες και δεν
είναι δικό σου;
Έτσι
λες. Μάλλον δεν το πιστεύεις. Έπαψες να το περιμένεις και τώρα που ‘ρθε λες
δικό σου πως δεν είναι.
Μα
αν δεν είναι γιατί τ’ άφησε η ζωή μες στο σαλόνι σου; Λες να μπέρδεψε τη
διεύθυνση;
Κάνει
λες τέτοια λάθη η ζωή;
Τι
στοίχημα πας πως δεν τα κάνει;
