Μια Κυριακή του Απρίλη.
Μια Κυριακή του Απρίλη σε συνάντησα.
Μια Κυριακή του Απρίλη με συνάντησες.
Κι ήταν η συνάντηση προσχεδιασμένη και απρόοπτη συνάμα μια και μάλλον βιαζόμουν να σε συναντήσω μητέρα.
Μάλλον ήξερα από πριν πόσο θα με αγαπούσες. Μάλλον ήξερα από πριν πόσο θα σε αγαπούσα.
Βιαζόμουν λέει να βγω στον κόσμο . Ήρθα κάτι βδομάδες νωρίτερα και σε άφησα με κάτι γαντζάκια στο δέρμα αντί για τα συνηθισμένα ράμματα. Πόνεσες πολύ , λέει.
Εγώ δε θυμάμαι....
Το μόνο που θυμάμαι πάντα είναι η ζεστή αγκαλιά σου και τα χάδια σου στην πλάτη και στα μαλλιά.
Αχ , μητέρα....
Πώς να μη γίνω χαδιάρα μαζί σου; Πώς να μην αποζητώ πάντα τα χάδια Πώς να μην τα δίνω απλόχερα; Δεν έμαθα αλλιώς. Σ' ευχαριστώ γι αυτό. Πάντα εκεί ,πάντα δίπλα μου ,πάντα μια ολάνοιχτη αγκαλιά να κουρνιάσω και να ξεκουραστώ. Το γάλα στο κρεβάτι πριν καλά καλά ξυπνήσω για να τα καταφέρω να το πιω, κοιμισμένη ακόμα.
Κι οι Κυριακές με το ραδιόφωνο και τα παραμύθια της " θείας Λένας" για να ξυπνάμε ευχάριστα κι οι τρεις αδερφές. Εκεί και με το βιβλίο ιστορίας Δέσμης, έτοιμη να ακούσεις και να ξανακούσεις τα ίδια και τα ίδια, παράγραφο την παράγραφο.
Εκεί με τις πορτοκαλάδες έτοιμες πάντα. Βιταμίνη C ποτέ δεν κάνει κακό. Εκεί να αγχώνεσαι για μας.
-Σκεπάσου, θα κρυώσεις. Βάλε κάτι πάνω σου.
Μη διαβάζεις με το μικρό φωτάκι θα χαλάσεις τα μάτια σου...
-Σκεπάσου θα κρυώσεις, και προχτές στο νοσοκομείο.
-Αχχχ σε ταλαιπωρώ παιδάκι μου! λες κι αναστενάζεις.
Σου χαϊδεύω το χέρι εκεί στο κρεβάτι του νοσοκομείου .
-Οι μαμάδες χαϊδεύουν τα παιδιά κι όχι το αντίθετο. Μπορώ ακόμα . Κοίτα , λες και ως δια μαγείας καταλήγεις να χαϊδεύεις το δικό μου εσύ.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο μεγάλο και πιο μαγικό Σ' αγαπώ από ετούτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου