Το δέντρο

Είμαστε δέντρο

με κλαδιά

στο άπειρο

Επάνω ξαποσταίνουνε

πουλιά

μνήμης αρχέγονης

Κτυπούν με ράμφη

τον κορμό

Κι έτσι το δέντρο

«εμείς»

γνωρίζει

πως υπάρχει.

 

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

Διόλου τυχαία

 

Κι αν ψάχνεις το γιατί

στο μονοπάτι ετούτο

έχεις βρεθεί

ίσως να το κατάλαβες

πως βρέθηκες εκεί

διόλου τυχαία.

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Περί παραθύρων

 

Όλα τα παράθυρα

καλώς καμωμένα.

Κι αυτή ακόμα η χαραμάδα

αρκεί

για να γεμίσει φως

το κάθε σκοτάδι.

 

 

Τα παράθυρα τα ανοιχτά

 τα βρίσκεις

σαν ανοίξεις τα δικά σου

Αλλιώς

θεόκλειστα τα πάντα

Κι εσύ μονάχος

σ’ έρημη πόλη.

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

Ο έλεγχος

 

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι

που δεν μπορούν

να σταματήσουν να μιλούν

Μια για τον πόνο το πρωί

μια για τον πονοκέφαλο

που δεν θα τους περάσει.

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι

που δεν μπορούν

να σταματήσουν να μιλούν

για αυτόν που

όπως λεν’

τους συκοφάντησε

τους ζήλεψε

και άδικα τους φέρθηκε.

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι

που δεν το νιώθουν

όσο μιλούν για όλα αυτά

τόσο τα γιγαντώνουν.

Κι αλήθεια

τόσο έχουν χωθεί

σε τούτο το παιχνίδι

που αν τίποτα από όλα αυτά

δεν τους συμβεί

τα φτιάχνουν.

Δίνουν τον έλεγχο

κι εκείνα

με ένα απλό τηλεκοντρόλ

ορίζουν

τη ζωή τους.

 

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη