Μία φορά και δυο καιρούς

Μία φορά και δυο καιρούς

και χίλιους και μυριάδες

σε έναν τόπο μαγικό

καταμεσής τ’ Απρίλη

δεντράκι ύψωσε κορφή

να φτάσει τα ουράνια

Να βρει το Φως

και να σταθεί

να το χιλιορωτήσει.

Τι είναι αυτό μες στη ζωή

που αλήθεια σε ψηλώνει;

Μην είναι η ρίζα η καλή;

Μην είν το χώμα

η βροχή;

Μην είναι όλα αυτά μαζί;

Το Φως μήδε φωνή

μηδέ λαλιά

Μονάχα ακτίδα

που δειλά στα φύλλα γράφει

«Αγάπη»
και ψηλώνει

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Πάντα επιμένει

Άκου

τον ήχο της ζωής

ολόγυρα

σαν σκάει τ’ ανθάκι

από του βράχου τη ρωγμή

Στο θρόισμα των φύλλων στο δεντρί

και στο τριζάτο σκάσιμο του ανθού στη λεμονιά σου

Κοίτα

τη φλέβα της ζωής

πως πάλλεται

σε κάθε γέννηση καρπού

στη μεταμόρφωση της νύμφης στο κουκούλι

Ταυτόσημο του σθένους

η ζωή

πάντα επιμένει

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Η αρμονία

Δες

ακόμα και στο σώμα σου

τίποτα ίδιο.

Μήτε τα δάκτυλα

μήτε τα μάτια

μήτε τα αυτιά

Θα έκοβες τα δάκτυλα

για να τα κάνεις ίσα;

Τότε γιατί αποζητάς

το όμοιο στη φύση;

Ακόμα δεν κατάλαβες;

Τίποτα όμοιο κι εκεί

Η αρμονία

έρχεται απ’ το «άλλο»

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Στενή όραση

 

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι  
με τη στενή όραση
που δεν μπορούν να δουν
πέρα απ’ τη μύτη.  
Εκείνοι που παλεύουν  
να σου βάλουν τα γυαλιά τους
για να δεις  
κι ας τους φωνάζεις ότι βλέπεις   
Είναι που δεν κατάλαβαν
Τόσες ματιές  
Τόσες κι αλήθειες 

κι έτσι βαφτίζουν

 μόνη αλήθεια

 τη δική τους
 
© Δέσποινα Αυγουστινάκη   
 

Μακρύ ταξίδι

 

Μακρύ ταξίδι οι λέξεις μας
Κι εκείνο το μακρύτερο  
χωράει σε μία λέξη  
Δε θα την πω.
Καθείς  
βάζει στη θέση της
 και άλλη.
 
 
© Δέσποινα Αυγουστινάκη   
 

Πόσο τ' αφήνεις;

Κι αυτά τα χέρια

που κρατούν

ανάμεσα στα δάκτυλα

δώρο ακριβό

σοφίας

γραμμένο στις βαθιές γραμμές

ελεύθερο στ’ αυλάκια

να ζωντανεύει στο άγγιγμα

πόσο τ’ αφήνεις

να σ’ αγγίξουν;

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Όταν η ζωή

Έτσι λοιπόν,
μπήκες κι εσύ
σε τούτη τη ζωή.  
Δίχως να καταλάβεις.
Όπως όλοι.  
Κι έτσι θα βγεις. 
Μα εκεί στο ενδιάμεσο  
πρόσεξε  
όταν η ζωή  
σου βγάζει γλώσσα.  
Ζωή που δεν την ζεις  
σε κοροϊδεύει.
 
© Δέσποινα Αυγουστινάκη   
 

Μ’ ένα της χτύπο

Είναι κι εκείνες οι στιγμές

που απλώς παγώνεις

Ένα Γιατί.

Απάντηση καμιά

κι η παγωνιά

κύτταρο το κύτταρο

σ’ όλο το σώμα απλώνει.

Μα ευτυχώς

εκεί στο κέντρο

η καρδιά

Μ’ ένα της χτύπο

σε ξυπνά

κι εσύ που πάγωσες

έτοιμος πια

να απαντήσεις και ετούτο το Γιατί

με νέα μάχη.

© Δέσποινα Αυγουστινάκη