Η απορία

Είναι που μας έπεισαν

να κοιτάμε το δέντρο.

Τη φωτιά

που σιγόκαιγε δίπλα

δεν είδαμε.

Ακόμα αναρωτιόμαστε

πώς κάηκε

το δάσος.

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Κάποια στιγμή

Κι αν σ’ αδικήσουν 
Μην αδικήσεις 
Χαμογέλα 
Άσε τους να νομίζουν
πως ενίκησαν 
Κάποια στιγμή κι αυτοί 
θα καταλάβουν 
Ένας ο αγώνας 
Ένας κι ο αντίπαλος 
Και λέγεται 
Εαυτός 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 

Πράγμα παράξενο

Υπάρχουν κι οι άνθρωποι
που νιώθεις 
πως μοιράζεσαι καρδιά 
Αυτοί που σε κοιτούν στα μάτια 
και σε ξέρουν 
Εκείνοι που 
με διάφανη κλωστή 
δένονται μέσα σου
στη λύπη σου υποφέρουν. 
Υπάρχουν κι οι άνθρωποι 
που νιώθουν 
κάθε σου χαρά 
Αυτοί που χαίρονται 
και διόλου δε ζηλεύουν
Κι αν νιώθεις πως μοιράζεσαι 
μαζί τους την καρδιά 
πράγμα παράξενο 
μα εκείνη μεγαλώνει


© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Δάσκαλος είναι ...

Δάσκαλος είναι

αλήθεια ,δες

η στάλα της βροχής σε πεθαμένο φύλλο

αυτός που κλαίει σε μια γωνιά

το δάκρυ που έσταξε κρυφά

η πτήση εκείνη του αετού στα δασωμένα όρη.

Δάσκαλος είναι

αλήθεια , δες

ένα χαμόγελο παιδιού σαν τρώει όταν πεινάει

η μυρωδιά απ’ το ψωμί

ο στίχος που έγινε κραυγή

ο ήχος κείνος του φιλιού σε ματωμένα χείλη.

Δάσκαλος είναι

αλήθεια , δες

η δεκοχτούρα στα κλαδιά έξω απ’ το παραθύρι

ο γιος που άνοιξε φτερά

η πρώτη μέρα στη δουλειά

ο φίλος κείνος της καρδιάς σ’ απελπισμένη πάλη.

Δάσκαλος είναι

αλήθεια , δες

ό,τι ακούς , ό,τι αγγίζεις, ό,τι ζεις
ό, τι κρυφά ανασαίνεις

                                                © Δέσποινα Αυγουστινάκη 

Μια ζωή

Μια ζωή 

σε αέναη κίνηση 
Να προλάβουμε λες 
κάποιο τρένο 
Μια ζωή
που δε ζούμε 
όσο τρέχουμε
Μια ζωή 
-που να ξέρεις το-
πως το τρένο
είναι ήδη εδώ 
κι εμείς μέσα του,
έτσι αργά,σταθερά 
μας μαθαίνει 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 
 

Αλήθεια;

  Το εικαστικό έργο του Bruno Catalano από τη σειρά Voyageurs.

Κοίτα

 Λες:

 «Ξένος είναι»
Μα τον γνωρίζω
Ίδιος ο χτύπος της καρδιάς 
Ίδια η ανάσα 
Ίδια η ανάγκη της ψυχής 
Ίδια η δίψα 
Ξένος; 
Αλήθεια; 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 



 

Είναι κι ένα χαμόγελο

Είναι κι ένα χαμόγελο
που ποτέ δεν κατάλαβα 
Εκείνο στα χείλη 
την ώρα που ο άλλος πονά 
κι υποφέρει 
Αυτό 
ποτέ δεν  εζήλεψα 
Χαμόγελο 
Ανακούφισης ίσως 
Μια και ο πόνος 
Προσπέρασε
Δίχως ν’ αγγίξει

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 



 

Ίχνη αφήνουμε

Εδώ η ζωή στον αυτόματο 
Ξυπνάμε 
-αν ξυπνάμε στ’ αλήθεια-
Κοιμόμαστε
στο ίδιο βουλιαγμένο 
απ’ την κούραση 
στρώμα. 
Κι εκεί στο ενδιάμεσο 
Ίχνη αφήνουμε 
Σκόρπια στο χώμα 
Έτσι , απλά 
Για να πούμε πως ζήσαμε 
Σαν ξυπνήσουμε 
από τ’ όνειρο 
αλήθεια 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 



 

Της απέραντης θλίψης

Κι εκείνοι οι άνθρωποι  

της απέραντης θλίψης.  

Αυτοί που ξυπνούν  

κάθε μέρα στο μαύρο  

που φορούν  

το χαμόγελο  

ανάποδα 

και αλήθεια  

νομίζουν δε ζουν  

πάρα μόνον

στη χώρα τηςλύπης

Είναι αλήθεια αυτοί  

που προσπέρασες  

από φόβο  

μην η θλίψη  

απ’ τα μάτια 

στο αίμα  

το δικό σου  

μιλήσει. 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη