Είναι η ζωή μας

Είναι η ζωή μας 

άνοιξη

φθινόπωρο, 

χειμώνας,

καλοκαίρι.

Είν' η ζωή μας εποχή

που ξεχωρίζει.

Η εποχή του τέλους,

της αρχής.

Η εποχή του ταξιδιού.

Κι εκείνη η κάθυγρη εποχή

που λέτε,

των μουσώνων.

Της ξηρασίας η εποχή

κι εκείνη 

της τυφλής 

της προσδοκίας.

Είν' η ζωή μας εποχή

που όλο αλλάζει.

Η εποχή της μικρής υπομονής

και της μεγάλης λήθης.

Η εποχή του τέλους,

της αρχής.

Η εποχή του φωτός 

και του σκότους.

Είναι η ζωή μας εποχή

Και παντα

η εποχή 

 η νέα.



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Σε κάθε αρχή

Σε κάθε αρχή

μια μυστική πηγή σε ξεδιψάει.

Σε κάθε αρχή

μια μυστική φωνή σε προχωράει.

Όχι σε δρόμο ευθύ.

Ευθείες στη ζωή

μόνο η Γεωμετρία.

Σε κάθε αρχή

μια μυστική πηγή σε δυναμώνει.

Δύναμη υφασμένη με ζωή.

Σε κάθε αρχή

ο αποχαιρετισμός μιας ολοκλήρωσης.

Το αντίο μιας ολόκληρης στιγμής .

Σε κάθε αρχή

μια μυστική δύναμη κινητήρια

οδηγεί ασταμάτητα

σε νέες αρχές

σε νέες ολοκληρώσεις.

Σε κάθε αρχή

το νόημα της ζωής

το νόημα του θανάτου.

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Είναι κι αυτοί...

 Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που

ψεύτικα αγαπούν

ψεύτικα γελούν

ψεύτικα κλαίνε

ψεύτικα πονούν

ψεύτικα μιλούν

ψεύτικα ζουν τα πάντα.

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που

λέξεις αξίας

άνευ ουσίας

κενές νοημάτων

φέρνουν στα χείλη.

Κι ετούτες πετούν

σ’ αυτιά πεινασμένα.

Γεννούν

το εύληπτο ψέμα.

Το παραμύθι.

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που έμαθαν να ζουν

με παραμύθι

σε παραμύθι

για παραμύθι

ως παραμύθι.

Είναι κι οι άνθρωποι αυτοί

που

ντύνονται ήρωες

ντύνονται μάγισσες

ντύνονται ιππότες.

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που

το μεγαλύτερο καρναβάλι

η ζωή τους. 

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι 

που είναι πάντα άλλοι.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Το κλειδί των κυττάρων

"Το κλειδί των κυττάρων.

Το κλειδί 

της υπέρτατης μνήμης.

Αυτό που ξεκλειδώνει

εικόνες και αρώματα

αγγίγματα ξεχωριστά

νότες από φωνές παιδιών

από τραγούδια καιρών αλλοτινών

από αγάπης νανουρίσματα.

Το κλειδί των κυττάρων 

που πάντα ανοίγει την καρδιά 

θ' ανοίξει κάποτε 

την πόρτα

σε κόσμο νέο.

Της αγάπης. "

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τα μάτια ανοίγεις

Τα μάτια ανοίγεις.

Κοιμόσουν λες.

Στ' όνειρο χρόνια.

Τα μάτια ανοίγεις

Ξύπνησες λες

στη ζωή, στην αλήθεια.

Τα μάτια ανοίγεις

Το φως ετούτο 

της αλήθειας 

σε πονά.

Τα κλείνεις.

Πάλι.

Βουτάς.

Πίσω στο όνειρο.

Το σηκώνεις 

Απαλά

Τα μάτια ανοίγεις

Το χαρίζεις 

Στο φως 

Μιας αλήθειας

που πονά

Να απαλύνει πόνο

Ανοίγεις μάτια διάπλατα

Και ζεις

Όνειρο και ζωή αντάμα

Έτσι μονάχα

Αντέχεις

Τούτο το φως αλήθειας

Έτσι μονάχα ζεις

Αλήθεια






©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ο χρόνος είσαι εσύ

Τι είναι ο χρόνος άραγε;

Το τικ ή τακ του ρολογιού

ή μήπως τούτο,

το μικρό κενό,

ανάμεσά τους;

Μια αστραπή ή μια βροντή;

Ή μήπως άραγε η απόσταση

στ’ ανάμεσα;

Χρόνος κι απόσταση

ο άρρηκτος δεσμός.

Χρόνος και χώρος

το αιώνιο παιχνίδι.

Ο χρόνος ειν' αλήθεια

είσαι εσύ.

Τόσο απλά.

Εσύ

κι η μελωδία

της καρδιάς σου.





©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ένα εγίναν

 

1935 René Magritte. Le Modèle Rouge Musée National d'Art Moderne, Paris

Στενά παπούτσια φόρεσες

να δεις

πώς είναι άραγε να μη χωράς

να μη σε βάζει ο τόπος;

Στενά παπούτσια φόρεσες

να πεις κι εσύ τι ένιωσες

να δώσεις επιτέλους μία γνώμη.

Στενά παπούτσια φόρεσες.

Για λίγο είπες.

Μονάχα για να δεις, να νιώσεις.

Μα δες.

Ένα δε ’γίναν με το δέρμα σου;

Χώρεσες έτσι αργά αργά

δίχως να καταλάβεις.

Στενά παπούτσια;

Ή δέρμα;

Τώρα μέσα τους λες

ελεύθερα πως ζεις.

Πως δεν φοράς παπούτσια.

Πώς γίνεται ;

Πώς δεν τα βλέπεις πια;

Μα ένα εγίναν.

Ακόμα να το δεις;

Ένα εγίναν με το δέρμα. 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

Όσον καιρό

Όσον καιρό σιωπάς

οι λέξεις στήνουνε χορό 

σε βάθη εδικά

μα ανεξερεύνητα.

Πότε η μια σέρνει χορό

πότε η άλλη.

Ακολουθούν λέξεις πολλές

Άλλες παλιές και άλλες νιες

Όσον καιρό σιωπάς 

οι λέξεις στήνουνε χορό

μες στην καρδιά σου.

Εκεί ξεπλένονται οι παλιές.

Εκεί και λούζονται κι οι νιες.

Εκεί ακριβώς σιωπούν

κι ακούνε.

Όσον καιρό σιωπάς

οι λέξεις στήνουνε αυτί.

Ακούνε 

την καρδιά σου.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη