Χρόνια κεντάω την ψυχή.
Κέντημα ξεχωριστό πάντα ήθελα να κάνω και μια και δε μ’
άρεσε το κέντημα με τις χρυσοκλωστές αποφάσισα να το ρίξω σ' άλλα κεντήματα...
Κέντημα η ψυχή.
Σταυροβελονιά περίτεχνη.
Γεμίζω την κλωστές αόρατες .
Ούτε που βλέπεις την αρχή κι ούτε που βλέπεις τέλος.
Κόμπος ουδείς.
Το κέντημα φοριέται κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη.
Σιγά μην έδενα με κόμπους την ψυχή!!
Κόμποι μες στην ψυχή σίγουρα δε χωράνε!!
Όλους τους έλυσα!!
Οι κλωστές ενώνονται αέρινα μεταξύ τους χωρίς κόμπους...
Μόλις τελειώνει η μια αρχίζει η άλλη.
Διασταυρώνονται, χαιρετιούνται κι όλες μαζί φτιάχνουν το
εργόχειρο της ψυχής.
Ακόμα κλωστές μαζεύω.
Πάντα ψάχνω για τις πιο παράξενες, εκείνες τις ιδιαίτερες .
Πάντα με τραβούσε το φευγάτο .
Ακόμα και στις κλωστές.
Το σχέδιο πάνω στο τελάρο μόνο του ζωγραφίζεται μόλις
αγγίξει η κάθε η κλωστή...
Μπροστά στα μάτια μου άλλαξε το σχέδιο αμέτρητες φορές...
Ένας ήλιος αφέντης σε φόντο γαλάζιο ,του ουρανού εκείνο το
βαθύ .
Πουλιά ελεύθερα πετούν..
Σ’ όλα τα χρώματα...
Ένας πολύχρωμος ουρανός όλο φως...
Δύο τρία συννεφάκια απαλά σα μπαμπακένια μαξιλάρια να
ξαποσταίνουν τα πολύχρωμα πουλιά σαν κουραστούν.
Και κάτω χαμηλά θάλασσα σ' όλα τα μπλε του κόσμου...
Θάλασσα σ' όλες της τις μορφές...
Άγρια τρικυμία τη μια
λάδι ήρεμο νερό την άλλη...
Τα κυματάκια της να γλείφουν τις άκρες εκείνου του μεγάλου
κήπου που μπαίνει με το έτσι θέλω στη θάλασσα...
Αχ τι κήπος!!
Όλα τα άνθη έχει μέσα...
Λουλούδια για όλα τα γούστα...
Μα στην πιο όμορφη θέση τα γιασεμιά. Πλάι σ’ εκείνα τα
παράξενα λουλούδια που μ’ αγκάθια εγκλωβίζουν τα έντομα και τα καταβροχθίζουν.
Σαρκοβόρα φυτά. Εξάλλου ενίοτε κι η ψυχή σαρκοβόρα δεν είναι;
Τρώει απ’ τις σάρκες της και μεγαλώνει.
Έτσι μεγαλώνει τούτος ο κήπος.
Κήπος αυτότροφος, μ’ άρωμα γιασεμιού.
Κι εκείνα τα θεόρατα τα δέντρα του τι ίσκιο δίνουν!!!
Κι η πηγή γάργαρου νερού σε προσκαλεί να ξεδιψάσεις...
Μόνο να ξέρεις φτωχέ διαβάτη
σαν τον κήπο θα χαρείς αφήνεις πάντα κάτι.
Αφήνεις το ίχνος σου .
Πατημασιά σου αφήνεις στο μαλακό το χώμα του.
Πολλές πατημασιές στο χώμα αυτός ο κήπος.
Και καθώς φεύγεις διαβάτη μην ξεχνάς τον οβολό σου να
αφήσεις...
Άφησε λίγη απ’ τη δική σου την κλωστή μπας και
τελειώσει κάποτε το κέντημα...
Και γράψε τ’ όνομά σου με μικρά ή με κεφάλαια στις ίνες της
κλωστής .
Έτσι για να μνημονεύεσαι στο κέντημα.
Εξάλλου στη μνήμη δεν καταλήγουν όλα;
