Εκείνη η αίθουσα

Εκείνη η αίθουσα 

που γέμισε με σκόνη ξαφνικά

Εκείνη με τα ανοιχτά παράθυρα 

που χάσκουν

Τα πληγωμένα τούβλα 

τα θρανία τα σπασμένα.

Εκείνη η αίθουσα 

του μαυροπίνακα που γέρνει

Αυτή που ψάχνει 

μέρες 

μήνες

ίσως χρόνια

τα παιδικά χαμόγελα

που χάθηκαν.

Άραγε που;

Σε ποια γωνιά του κόσμου πια.

Εκείνη η αίθουσα 

που δάκρυσε .

Δάκρυ ακριβό…

Εκείνη η αίθουσα 

τραγούδι άρχισε…

Μα είναι μοιρολόι


© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ο χρόνος

Αθόρυβα να ακουμπάς

τη στιγμή.

Ευαίσθητος ακροατής

των τριγμών της

ο χρόνος.

Όχι κείνος που φτιάξαμε

σαν πάνω σε γραμμή

Ο άλλος χρόνος!

Ο ά-χρονος…

Αθόρυβα να ακουμπάς

τη στιγμή.

Μια στιγμή

ένας αιώνας…



© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Αθόρυβη

Η άνοιξη έρχεται

σαν σιωπή

Σκάει το μπουμπούκι

αθόρυβα

ντύνεται άνθος

Ανθός ζωής 

αθόρυβα  μετουσιούμενος 

σε καρπό.

Αθόρυβη η αλλαγή 

των εποχών

Αθόρυβη η άνοιξη

Αθόρυβη η ζωή

Αθόρυβη η Αλήθεια



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Είναι ικανές;

 

Ανοίγεις τα μάτια

Βλέπεις;

Είναι η όραση αρκετή 

για όλη την εικόνα;

Ανοίγεις τ' αυτιά

Ακούς;

Είναι η ακοή αρκετή

Για όλους τους ήχους;

Ανοίγεις τη μύτη

Τα οσφραίνεσαι όλα;

Είναι η όσφρηση αρκετή;

Αγγίζεις με τ' ακροδάχτυλα

Νιώθεις τα πάντα;

Είναι η αφή αρκετή ;

Είναι οι αισθήσεις ικανές 

να αγγίξουν την αλήθεια;



  ©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που θέλουν να περπατούν

στις μύτες των ποδιών

Αυτοί που ζουν αθόρυβα

εκεί γύρω σου

Αυτοί που διαβάζουν

στα σκοτεινά

μόλις νυχτώνει

Αυτοί που ίσα

ακούγεται η φωνή

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που όλοι προσπερνούν

Αυτοί που δεν σου γέμισαν

ποτέ το μάτι

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

της ήρεμης δύναμης

Αυτής που κάποτε

θα δεις

Τον κόσμο θα αλλάξει...


  ©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Αγάπη είμαι

Έχω αγάπη;

Αγάπη είμαι !

Αγάπη  έχω

άρωμα κτήσης .

Αγάπη  είμαι

άρωμα ελευθερίας.

Είμαι 

επιλέγω

Αγάπη ελευθερίας…


  ©Δέσποινα Αυγουστινάκη